" Poor planning, Bad love. "

Biebs POV:





Jason wpadł na pomysł wrobienia dziewczyn w to, że rozpoczęły wojnę. Na pewno na początku wezmą to za jakiś żart. Ale gdy sprawa trafi do telewizji i gazet wezmą to za groźbę. Jason napisał już do telewizji, teraz tylko czekaliśmy aż to powiedzą:


- Władze miasta proszone są o wywiezienie wszystkich mieszkańców Vancouver. Ostatnie doniesienia informują nas, że cztery dziewczyny z gangu  Spring Break rozpoczęły wojnę wypowiedzianą wszystkim pobliskim gangom. Czy znajdą sojuszników? Wszystko na bieżąco będzie u nas w TVNEWS.- Gdy skończył swoją paplaninę na ekranie pojawiły się ich zdjęcia. Każdej z osobna z dużym zbliżeniem na twarz. W tle leciała smutna melodia, nie wiem czy specjalnie ale zdjęcie Liv było pokazane najdłużej.- Livanna Cuplling przywódca całej katastrofy.



Liv POV:


Wszyscy myślą, że wszystkim wypowiedziałam wojnę. Ewakuowali cały Vancouver bo my tu jesteśmy i czekamy na przeciwników. Bell w naszych walizkach znalazła nasze stare stroje " ROBOCZE". Włożyłam go, skórzane spodenki i skórzana bluzka idealnie na mnie leżały.


- Dziewczyny- powiedziałam.- Ja wiem, że możemy tego nie przeżyć- łzy zaczęły mi płynąć.- Kocham Was.. Mimo wszystko...
- Zawsze razem- Odpowiedziały mocno mnie tuląc.


Wieczorem siedziałam na dachu jednego z budynków i patrzyłam jak wszyscy uciekają. Opuszczają to miasto przez plotkę.

- Liv ty go kochałaś, prawda?- Spytała Madie siadając obok.
- Widzisz to wszystko? Oni uciekają bo się mnie boją. Oni uciekają przez fałszywą plotkę. Teraz każdy się mnie boi.. Nawet mój brat przestał do mnie dzwonić.- Oparłam głowę o jej ramię.
- Liv.... Tak mi przykro... Pamiętasz co mi zawsze mówiłaś jak opowiadałaś o czymś niemożliwym?

- Nie.- Oplotłam swoje nogi rękoma.
- Sweet Dreams... Mówiłam, że to jest twoje zdanie na pocieszenie. Zawsze dzięki niemu znajdowałaś w sobie siłę do dalszej walki. I teraz też dasz radę. Wierzymy w Ciebie.
- Moi rodzice mnie nienawidzą.- odpowiedziałam a Madie siedziała w milczeniu. - Every day is a new hope.


Jason POV: 



Dzięki mnie Justin jest znowu normalny. Znów jest nasz. Nie wie w kim się zakochał i powrócił do swojego zdania "Prędzej trafię do pudła niż ją spotkam". Dobrze zrobił, mógł ją zabić. Nie zrobił. Więc wybuchła wojna. W której przeżyją najlepsi.


Biebs POV:


Chłopacy zaczęli kombinować ubrania reprezentujące nasz gang. Serio, muszą to robić?  Na razie mają strój tylko dla mnie. Skórzane spodnie z niskim stanem, biała bluzka i czerwona marynarka. Przeczuwam, że wszyscy będziemy ubrani podobnie. Ale po co nam te marynarki?!  W sumie nawet spoko to wygląda gdy to włożę.
I skoro schodzimy do tematu ubrań. Muszę odzyskać swoją koszulkę. Dostałem esemesa od Liv:

Dlaczego to zrobiliście?
Przez was wszyscy mnie unikają.

Pod tekstem było dołączone zdjęcie pustego miasta. Niedługo będziemy musieli wyruszyć żeby je osłabić.


Liv POV:

Razem z Madie chciałam iść na pierwsze zwiady.  Uzbroiłyśmy się odpowiednio i poszłyśmy. Najpierw weszłyśmy do dużego hotelu. Ktoś już tu zagościł, ponieważ cały hol przedstawiał jeden wielki burdel i ślady po strzałach.  Madie poszła posprawdzać pokoje hotelowe a ja poszłam w stronę sali balowej.
- Ostatnia rada?- Spytałam z lekkim uśmiechem.
- Nie hałasuj tymi szpilkami i nie daj się zabić.- Mocno się przytuliłyśmy i każda poszła w swoją stronę.

Pobiegłam korytarzem i stanęłam przy wejściu. Było tam sześć dziewczyn, wszystkie podobne w strojach. Mafioshianki. Wyszłam- nie myśląc- na środek tak żeby mnie zobaczyły. Zaryzykowałam własne życie ale one zawsze były naszymi sojuszniczkami. Głowę odchyliłam na bok gdy kula z pistoletu poleciała w moją stronę i powiedziałam:


- Łooło... Spokojnie.
- Spokojnie? Wypowiedziałaś nam wojnę.- Odezwała się Ruda. Próbowałam do nich podejść ale wycelowały we mnie broń.
- Ona jest niewinna- odezwała się Madie stojąca za mną.


Trochę zajęło nam wyjaśnienie wszystkiego ale w końcu zrozumiały. Przyprowadziłyśmy tu Mindy i Belle. Teraz tu jest nasze schronienie.
- Minie trochę czasu zanim wszystkie gangi się tu zejdą. Oni na pewno szukają już sojuszników. Ruda, Madie, Eleonora i Lavy pójdą po żywność. Ale to dopiero jak będzie ciemno- Powiedziała Bella bawiąc się w przywódce.


Ruda POV:

- Ty serio chodziłaś z przywódcą Dangera?- Spytałam gdy już zbliżałyśmy się do jednego ze sklepów.
- Tak jakby- odpowiedziała trochę onieśmielona.
- Zmieniłaś się Różowa.
- Wzajemnie Ruda.


Weszłyśmy tam z bronią w rękach. Eleonora i Madie poszły do innego  sklepu. Obie zaczęłyśmy wkładać jedzenie do torb.  Poczułam dziwny smród, pod moimi nogami była tykająca bomba.
- Cholera! Liv uciekamy!


Gdy stałyśmy plecami do sklepu on wybuchł rzucając nas na ziemię.  Bardzo bolały mnie plecy, ale na czworaka doczłapałam się do Liv. Leżała na brzuchu nieprzytomna. Odwróciłam ją i zaczęłam delikatnie policzkować w myślach powtarzając " Liv, proszę obudź się. "  Gdy straciłam nadzieję i ją puściłam ona się ocknęła. Całą twarz miała umazaną krwią i czarnym piachem. 


- Nie strasz mnie tak!- Krzyknęłam zdenerwowana.- Przez chwilę myślałam, że dołączyłaś do Rose.
- Żyję.- Zaczęła kaszleć.- Widzę, że nieźle się przecięłam na czole.
- Witajcie dziewczynki.- Odwróciłyśmy się. Na dachu niskiego sklepu stał Dan i Justin.
-  Dan też chce cię zabić? Łochoo.. Ty to umiesz się wpakować w kłopoty.- Wyszeptałam do Lavy.


Wiatr powiewał nam włosy przez co scenka wyglądała jak w filmie. My stałyśmy na dole całe brudne i od krwi. A oni do góry jak jacyś wodzowie.


- Liv, jakim cudem ty jeszcze żyjesz?- Spytał Dan.
- Jak widać szczęście mi dopisuje.- Odpowiedziała ze strasznie poważną miną.
- Żarty nadal się ciebie trzymają?
- A ty- Lavy bronią wskazała na Justina.- Dlaczego ja spowodowałam wojnę? Co ja ci zrobiłam?! Ty mi nie dawałeś spokoju a nie ja tobie.
- Wiedziałaś czym to się skończy- odpowiedział surowo.
- Twoją śmiercią. Ale jeszcze nie teraz.- Odwróciła się i zaczęła iść ale Danger zatrzymał ją strzałem w ulice.
- Do jasnej anielki!- Podbiegłam do niej.- Nie trafił cię?
- Jeszcze nie- powiedział celując bronią w jej plecy.
- Nie!- W ostatniej chwili obroniłam ją.


Kula trafiła w moje ramię. Upadłam na a ziemię, a ci którzy byli na dachu.. Zniknęli.


Liv POV:


Gdy się odwróciłam Ruda leżała z zakrwawionym ramieniem. Uklękłam przy niej, rozglądałam się Madie lub Eleonorą . Jak to możliwe, że nie usłyszały wybuchu?
- Liv co się stało?- Spytała podbiegająca Eleonora.- Musimy ją stąd zabrać.
- Gdzie jest Madie?
- W hotelu z resztą.

Po drodze weszłyśmy do apteki po potrzebne leki i opatrunki. Musiałam jej wyciągnąć kulę. Robiło mi się niedobrze od tak dużej ilości krwi na moich rękach. Spojrzałam na Eleon błagającym wzrokiem. Surowo odmówiła. Zamknęłam oczy, pomyślałam o czymś miłym i wyciągnęłam kulę. Zaraz po tym usłyszałam głośny krzyk Rudej. Upadłam na podłogę, to mnie przerosło.

- Zabandażuj to proszę.- Powiedziałam idąc w stronę łazienki.

Zamknęłam się w łazience. Co się ze mną dzieje? W życiu widziałam tyle krwi i nagle to mnie przerosło? W telefonie wybrałam numer brata. Wiedziałam, że nie odbierze więc nagrałam mu wiadomość:

- Cześć Shane. Przepraszam, że wciągnęłam naszą rodzinę w to gówno. Zaczęło się coś czego nie chciałam i wiem, że mogę tego NIE przeżyć. Dlatego kieruję do ciebie to co zawsze chciałam Ci powiedzieć. Byłeś najwspanialszym bratem na świecie. Zawsze mnie wspierałeś i brałeś moją stronę. Gdy kłóciłam się z rodzicami przychodziłeś do mojego pokoju z filmikami z dzieciństwa. Dziękuję Ci za wszystko Shane. Kocham Cię ;3 - Po tym zdaniu zakończyłam swój monolog wiedząc, że nic więcej nie powiem.

- Liv idziemy!- Krzyknęła Eleonora.
- Już idę.- Powiedziałam wycierając zapłakane oczy.
- Płakałaś?- Spytały chórem.
-  Żegnałam się z bratem.

_______________________________________________________________________________
___________________________________________________________________________
_________________________________________________________________________
_____________________________________________________________________

Ostatnio na zawodach spotkałam koleżankę z podstawówki. Jest ona moją przyjaciółką i czytelniczką tego bloga ;3 . Angelika cieszy mnie to, że nadal potrafimy się dogadać. I te twoje ciągłe pytania do następnego rozdziału... hahaha <3 Czekam na komentarze :)